Karlar í veldi sínu Stígur Helgason skrifar 13. september 2013 07:00 Á Íslandi eru fáir staðir jafndásamlega þýskir og núdistapallurinn á Sundhöll Reykjavíkur. Hvergi annars staðar getur maður legið á bekk, notið sjaldgæfrar veðurblíðunnar og fylgst um leið með allsberum gömlum manni skokka löturhægt í hringi með sundskýluna sína í hendinni. Sjálfur hef ég reyndar ekki komist upp á lagið með að striplast þarna til fullnustu. Það er ekki bara vegna þess að fólkið í elliblokkinni við hliðina á hefur mjög gott útsýni yfir pallinn heldur grunar mig að þar spili inn í minningin um það þegar sturtuvörðurinn stoppaði mig, sirka ellefu ára (alltént á viðkvæmasta aldri), hálfum metra áður en ég yfirgaf sturtuklefann enn þá með skýluna í lúkunum á leiðinni í skólasund. Mér hefur hins vegar fundist ég skuldbundinn Sundhöllinni allar götur eftir þessa félagslífgjöf og stundað pallinn grimmt. Í sumarlok lá ég þar á bekk, einu sinni sem oftar, þegar upphófust maraþonsamræður um allt milli himins og jarðar á milli nokkurra sóldýrkenda á miðjum aldri. „Kunningi minn er lögfræðingur, og mágur hans er hálfþroskaheftur,“ var byrjunin á einum samtalsleggjanna, sem voru hver öðrum kostulegri og hverfðust um allt frá genetísku vaxtarlagi lögregluþjóna til þess hvílík blessun verðbólgan hefði verið íslenskum heimilum á árum áður. Þegar mig þraut loks örendið sneri ég mér á magann til að koma í veg fyrir að þessir kviknöktu vinir mínir sæju mig reyna að bæla niður hláturinn, en þá blasti við mér skorpinn pungur sem kreistist út á milli læranna á manninum á næsta bekk fyrir aftan mig þar sem hann lá í einhvers konar læstri hliðarlegu og brann á síðunni. En ég lét það ekkert á mig fá og gerði heldur að mínum orð þess skrafhreifnasta, sem lá yfirvaraskeggjaður og spengilegur, kviknakinn með krosslagða fætur, höfuðið röngu megin á bekknum og spenntar greipar undir því, og sagði hátt og snjallt (og reynum að horfa framhjá því að hann hafi verið að tala um viðskilnaðinn við eiginkonuna til aldarfjórðungs): „Mér finnst ég aldrei hafa verið eins frjáls og núna.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stígur Helgason Mest lesið Villtur lax eða villt græðgi – sveitin í skotlínu Jóhann Helgi Stefánsson Skoðun Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun Hanna Katrín og Co, koma til bjargar Björn Ólafsson Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun Sigrar og raunir íslenska hestsins Elín Íris Fanndal Skoðun Fyrst flúðu þau Reykjavíkurborg… Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Góðir grannar Landsvirkjunar og við hin Kjartan Ágústsson Skoðun Vladímír Pútín: Hvað er að marka hann? Steinar Björgvinsson Skoðun Þegar innflutningurinn ræður ríkjum Anton Guðmundsson Skoðun Konur og menntun Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Á Íslandi eru fáir staðir jafndásamlega þýskir og núdistapallurinn á Sundhöll Reykjavíkur. Hvergi annars staðar getur maður legið á bekk, notið sjaldgæfrar veðurblíðunnar og fylgst um leið með allsberum gömlum manni skokka löturhægt í hringi með sundskýluna sína í hendinni. Sjálfur hef ég reyndar ekki komist upp á lagið með að striplast þarna til fullnustu. Það er ekki bara vegna þess að fólkið í elliblokkinni við hliðina á hefur mjög gott útsýni yfir pallinn heldur grunar mig að þar spili inn í minningin um það þegar sturtuvörðurinn stoppaði mig, sirka ellefu ára (alltént á viðkvæmasta aldri), hálfum metra áður en ég yfirgaf sturtuklefann enn þá með skýluna í lúkunum á leiðinni í skólasund. Mér hefur hins vegar fundist ég skuldbundinn Sundhöllinni allar götur eftir þessa félagslífgjöf og stundað pallinn grimmt. Í sumarlok lá ég þar á bekk, einu sinni sem oftar, þegar upphófust maraþonsamræður um allt milli himins og jarðar á milli nokkurra sóldýrkenda á miðjum aldri. „Kunningi minn er lögfræðingur, og mágur hans er hálfþroskaheftur,“ var byrjunin á einum samtalsleggjanna, sem voru hver öðrum kostulegri og hverfðust um allt frá genetísku vaxtarlagi lögregluþjóna til þess hvílík blessun verðbólgan hefði verið íslenskum heimilum á árum áður. Þegar mig þraut loks örendið sneri ég mér á magann til að koma í veg fyrir að þessir kviknöktu vinir mínir sæju mig reyna að bæla niður hláturinn, en þá blasti við mér skorpinn pungur sem kreistist út á milli læranna á manninum á næsta bekk fyrir aftan mig þar sem hann lá í einhvers konar læstri hliðarlegu og brann á síðunni. En ég lét það ekkert á mig fá og gerði heldur að mínum orð þess skrafhreifnasta, sem lá yfirvaraskeggjaður og spengilegur, kviknakinn með krosslagða fætur, höfuðið röngu megin á bekknum og spenntar greipar undir því, og sagði hátt og snjallt (og reynum að horfa framhjá því að hann hafi verið að tala um viðskilnaðinn við eiginkonuna til aldarfjórðungs): „Mér finnst ég aldrei hafa verið eins frjáls og núna.“
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun