Velkomin til tíunda áratugarins

Tónlist

Bitter & Resentful

Sindri Eldon

Smekkleysa



Sindri Eldon hefur verið viðloðandi tónlistarsenuna í Reykjavík í að minnsta kosti áratug. Ef út í það er farið var hann auðvitað kominn á svið þegar hann var enn í móðurkviði. Og ætli flestir beri ekki kennsl á hann einmitt vegna þess að hann er sonur Bjarkar Guðmundsdóttur. Má ekki viðurkenna það?

Undanfarin tvö ár hefur Sindri hins vegar einbeitt sér að eigin lagasmíðum og haldið úti hljómsveit án þess að það hafi farið allt of mikið fyrir henni. Hún virðist þó yfirleitt dúkka upp í kringum Airwaves-hátíðina ár hvert og svei mér þá ef hún hefur ekki alltaf fengið fína dóma fyrir frammistöðu sína á þeirri hátíð og það er auðvelt að ímynda sér hvers vegna.

Fyrsta breiðskífa Sindra heitir Bitter & Resentful. Í stuttu máli er flæðiþéttirinn (e. flux capacitor) settur á fullt og DeLorean-bifreiðin sett á fullt 20 ár aftur í tímann. Þessi diskur, og hér eftir verður rætt um „disk“ því svona músík á aðeins að heyrast á CD-formi, er einfaldlega þrælfínn. Þetta gengur upp. Um er að ræða tónlist sem gæti þess vegna komið frá Bandaríkjunum, „indí-americana“-áhrif alla leið – upp í hugann koma hljómsveitir eins og Weezer, Pavement og Green Day – jafnvel Pixies á köflum.

Lögin eru hröð með melódískum viðlögum, textum sem fjalla um angistina sem fylgir táningsárunum eða upphafsárum fullorðinsaldursins, sungið af temmilegu kæruleysi eins og þessi tónlistarstefna gerir ráð fyrir. Diskurinn er sérstaklega á blússandi flugi um miðbikið, lög eins og „Almost Exactly,“ titillagið „Bitter & Resentful,“ „Honey Dew“ og „Doer“ hefðu öll náð beinustu leið á topp X-Dominos listans… árið 1995. En þetta gengur upp! Það liggur við að maður panti pizzu með nautahakki við hlustunina, gangi á ný í boxernærbuxum og hringi úr og í landlínusíma. Hressandi! 

Niðurstaða: Tímaflakk til 10. áratugar síðustu aldar sem gengur upp. „Teenage angst“ eins og hún gerist best, nú, eða verst.