Í fréttum Stöðvar 2 voru bændurnir í Laxárdal við vestanverðan Hrútafjörð heimsóttir. Jörðin er skammt norðan Borðeyrar og ein sú fjármesta á svæðinu. Þar eru þau Jóhann Ragnarsson og Jóna Guðrún Ármannsdóttir með ellefuhundruð kinda bú.
Í fjárhúsunum er Ármann Ingi, sonur þeirra, að rýja með pabba sínum. Hann segir mestu skipta að fara með lagni að kindunum.
„Maður þarf helst að reyna að semja aðeins við þær. Vera ekkert að þvinga þær neitt í óþarfa, sko,“ segir Ármann en viðurkennir að stundum sé hann með marbletti eftir þær.
Svo rösklega er rúið að það er rétt eins og þeir feðgar séu í kappi.
„Það þýðir nú lítið fyrir gamla karla að keppa við þessa stráka,“ segir pabbinn Jóhann.
„Hann er nú búinn að klippa svo lengi að hann getur nú bara mallað eins og gömul dísilvél,“ segir sonurinn, sem er búfræðingur að mennt og hefur sótt rúningsnámskeið.
En fá þeir eitthvað fyrir ullina?
„Já, við fáum.. – náttúrlega kannski ekki nóg fyrir hana,“ svarar Jóhann en hann er formaður Félags sauðfjárbænda í Strandasýslu.
„Svo er nú íslenska ullin í tísku hjá prjónafólki út um allan heim.“
-Hefur þá verðið verið að skána?
„Aðeins hefur það verið, já. Síðustu árin hefur verið kreppa en það er svona bjartara framundan í ullinni.
Það er þannig hjá Ístex núna að þeir hafa ekki undan að framleiða handprjónaband. Það er bara rifið út úr hillunum alveg jafnóðum og selt út um allan heim,“ segir Jóhann.
Og þetta þýðir að bændur fá núna verðhækkun, mismikla eftir flokkum, en fimmtán prósenta hækkun að jafnaði, að sögn Sigurðar Sævars Gunnarssonar, framkvæmdastjóra Ístex. Þá hefur gengið vel að selja ullina í ullarsængur.
„Ullin er alls ekki verðlaus. Ef það er vel hirt um hana, þá höfum við bara allnokkrar tekjur af henni,“ segir bóndinn í Laxárdal.
Hér má sjá frétt Stöðvar 2:
