Konan rann til á mottu sem hafði verið komið fyrir á bakkanum við útilaug Sundhallarinnar þann 6. desember 2018 að kvöldlagi þegar hún var á gangi frá kvennaklefa Sundhallarinnar í átt að heitum potti sem er á útisvæði samsíða útilauginni. Þegar konan gekk eftir blárri mottu sem komið hafði verið fyrir á gönguleið hennar milli vaðlaugar og sundlaugarinnar skrikaði henni fótur og hún féll.
Fram kom í skýrslu heilbrigðiseftirlits Reykjavíkur frá 5. september 2019 að tilkynnt hafi verið um fjórtán hálkuslys á tímabilinu mars 2018 til október 2019 í kjölfar þess að útisundlaug Sundhallarinnar var tekin í notkun. Konan slasaðist á miðju tímabilinu sem slysahrinan stóð yfir.
Fram kom í skýrslunni að starfsmenn Sundhallarinnar hefðu greint frá því að þeir hefðu sett bláar plastmottur á gönguleiðir til að sporna við slysum en þess getið að ekki væri hægt að hafa þessar mottur uppi að vetri til þar sem þær yrðu hálar í frosti. Þar sem snjóbræðslukerfi næði ekki að hita upp undir motturnar væri einungis unnt að nota þær á sumrin og sett væri salt á gönguleiðir á veturna.
Af hálfu heilbrigðiseftirlitsins voru gerðar kröfur um varanlegar ráðstafanir til að koma í veg fyrir hálku á sundlaugarbökkum og mun það hafa leitt til þess að á yfirborð sundlaugabakkanna var borið efni til að gera þá stamari.
Tryggingafélagið vildi ekki una úrskurði nefndarinnar
Í nóvember 2020 úrskurðaði úrskurðarnefnd í vátryggingarmálum að konan ætti rétt á bótum úr ábyrgðartryggingu Reykjavíkurborgar hjá VÍS.
Álit sitt byggði nefndin á því að nægjanlega væri sýnt fram á með gögnum málsins að aðstæður hefðu ekki verið nægjanlega öruggar fyrir gangandi vegfarendur á þeim stað þar sem konan féll. Annars hefði ekki þurft að gera frekari ráðstafanir á árinu eftir slys stefnanda og ekki hefðu þá verið gerðar athugasemdir í skýrslu heilbrigðiseftirlitsins.
Í kjölfarið krafði konan VÍS um bætur fyrir hönd Reykjavíkurborgar í nóvember 2020 en VÍS tilkynnti henni að ekki væri unað við niðurstöðu úrskurðarnefndarinnar. Taldi VÍS að skilyrði skaðabótaskyldu væru ekki uppfyllt þar sem aðstæður á slysstað hefðu uppfyllt öll skilyrði starfsleyfis um hálkuvarnir og öryggismerkingar.
Ekki fallist á að að konan hafi átt hlut í því að slysið átti sér stað
Þann 20. maí 2021 fékk konan leyfi til gjafsóknar og höfðaði málið gegn Reykjavíkurborg og VÍS 8. júní 2021. Niðurstaða mats lögfræðings og bæklunarlæknis á afleiðingum slyssins var sú að tímabundin óvinnufærni konunnar hefði staðið frá 6. desember 2018 til 21. janúar 2019. Þá ætti konan rétt á þjáningarbótum vegna sama tímabils, varanlegur miski næmi tíu stigum og varanleg örorka væri 5%.
Sjálf segir konan að fall hennar megi rekja til þess að hún hafi dottið á hálu yfirborði sundlaugarmottunnar. Þó liggur fyrir að ekki var um hálku vegna ísingar að ræða þar sem hitastig var vel yfir frostmarki á umræddum degi.
Starfsmaður borgarinnar sem fyllti út slysaskýrslu Sundhallarinnar notaði einnig orðið hálka til að lýsa aðstæðum á staðnum þar sem slysið átti sér stað.
Héraðsdómur féllst ekki á að sú hálka og „sleipa“ sem varð konunni að falli hafi verið eðlileg þannig að fall hennar verði talið hafa átt sér stað vegna óhappatilviljunar. Dómurinn sagði ekkert hafa komið fram í málinu sem skjóti stoðum undir þann málatilbúnað Reykjavíkurborgar að konan hafi á einhvern hátt gengið óvarlega fram eða átt hlut að því á annan hátt að slys hennar átti sér stað. Var því fallist á skaðabótaskyldu Reykjavíkurborgar.
