Horfðist í augu við eigin fordóma um Veru við gerð myndarinnar

Leikstjóraparið hefur unnið saman að kvikmyndaframleiðslu frá árinu 1996 og stofnuðu saman Vento Film fyrirtækið árið 2002. Þau eiga að baki fjölda verðlaunaðra heimildarmynda og kvikmynda í fullri lengd og það á einnig við um nýju myndina þeirra Veru.  Myndin hlaut tvenn verðlaun á Alþjóðlegu kvikmyndahátíðinni í Feneyjum. Þetta er ekki í fyrsta skipti sem þau Tizza og Rainer heimsækja Ísland, þau hafa tvisvar áður komið á RIFF og eru löngu orðin hluti af RIFF-fjölskyldunni. 

Vera fjallar um Veru Gemma sem leikur sjálfa sig í myndinni og var verðlaunuð fyrir frammistöðu sína. Hún hefur sérstakt útlit eftir fjölmargar lýtaaðgerðir. Það er einmitt útlit hennar sem er kveikjan að hugmyndinni um að gera mynd um Veru Gemma, dóttur hins gullfallega Giuliano Gemma, eins þekktasta spagettívestraleikara allra tíma.

Leitin að sannleikanum

Tizza segist hafa verið full fordóma gagnvart Veru þegar hún hitti hana í fyrsta skipti. 

„En þegar ég kynntist henni betur skipti ég algerlega um skoðun og furðaði mig á því að ég skyldi hafa dæmt hana svona hart. Í því liggur hugmyndin að myndinni, að láta áhorfendur falla í sömu gildru og ég gerði og sannfæra þá svo um að þeirra fyrstu viðbrögð væru fordómar.“

Það er erfitt að átta sig á því hvort myndin Vera sé sönn saga eða skáldskapur. Reiner segir að þau leiti alltaf einhvers sannleika og að kvikmyndagerð sé kjörin leið til að tjá þessa sannleiksleit. 

„Þar sem Tizza skrifar handritin fyrir söguhetjurnar gerir það okkur kleift að taka mikið af persónulegri sögu þeirra inn, sem aftur gerir leikarana og leikkonurnar svo ekta og sanna. Þeir gegna sínu hlutverki og hreyfa sig í skálduðu umhverfi. Kvikmyndapersónan Vera er innblásin og leikin af Veru Gemma, en á endanum er hún skálduð persóna. Í verkum okkar blandast raunveruleiki og skáldskapur alltaf svo mikið saman að á endanum vitum við ekki lengur sjálf hvað er satt og hvað við höfum fundið upp,” segir Rainer.

Sjálfsprottinn húmor

Þegar titilpersóna leikur sjálfa sig í mynd kemur ósjálfrátt upp sú hugsun hvort ekki sé erfitt að leikstýra einhverjum til að leika sjálfan sig? Tizza segir að munurinn á því að manneskja leiki sjálfa sig eða eitthvað annað hlutverk sé að leikararnir viti í raun hvernig þau eigi að hreyfa sig og haga sér og hvað hlutverkið snýst um því þau sæki það í raunveruleikann.

„Þetta hjálpar mikið þegar kemur að spuna. Þá geta leikararnir svo auðveldlega samsamað sig hlutverki sínu. Það þýðir líka að við krefjumst mikils af þeim. Þeir geta ekki falið sig á bak við persónu heldur verða að vera sannir sjálfum sér,“ segir Tizza. Með því að taka upp í réttri tímaröð sé leikurunum gert auðveldara með að setja sig inn í söguna.

Myndin fjallar um afleiðingar óraunhæfra fegurðarviðmiða, frændhyggli og erfiðleika Veru við að þróa sjálfsmynd sína og líf óháð frægu foreldri. Þrátt fyrir það er myndin alls ekki þung og erfið heldur þvert á móti má finna glaðlegt andrúm. Rimmel segir að sá hæfileiki Veru, að geta gert grín að því undarlega sem kemur fyrir hana, án þess að missa depurð sína og einlægni, sé einstakur. Húmor hennar sé hluti af samspili spuna og handrits en það er hinn sjálfsprottni húmor Veru sem virki best.