Einstök kvöldstund með Yoko Ono

Tónleikar ****

Plastic Ono Band

Háskólabíó 9. október

Ef einhver hefði sagt mér það fyrir nokkrum árum að ég ætti eftir að vera á tónleikum með Yoko Ono í Reykjavík á sjötíu ára afmælisdegi John Lennon þá hefði ég talið viðkomandi í besta falli algjörlega veruleikafirrtan. En hlutirnir taka stundum óvænta stefnu og á laugardags­kvöldið sat ég í troðfullum sal Háskólabíós þar sem Yoko Ono kom fram ásamt nýja Plastic Ono bandinu sem sonur hennar Sean setti saman og stjórnar. John Lennon hefði orðið sjötugur þennan dag, en Sean átti 35 ára afmæli. Yoko Ono hefur lengi verið umdeild. Mér hefur samt alltaf fundist hún flott. Aldrei verið einn af þeim sem þola ekki „jarmið í Yoko". Þvert á móti hefur mér þótt tónlistin hennar vanmetin, bæði sólóplöturnar hennar og það sem hún gerði með Lennon, t.d. á hinni stórskemmtilegu Sometime in New York City.

Dagskráin á laugardagskvöldið hófst á stuttri kvikmynd um Yoko þar sem farið var hratt yfir ferilinn með myndbrotum allt frá æsku hennar í Japan til friðarsúlunnar í Viðey. Að henni lokinni birtist Yoko ein á sviðinu og byrjaði að syngja lagið It Happened af plötunni hennar A Story sem kom út 1974. Þegar lagið var hálfnað var tjaldið dregið frá og nokkrir meðlima Plastic Ono Band birtust á sviðinu og spiluðu með. Dagskrá tónleikanna samanstóð að stórum hluta af lögum af plötu Yokoar með Plastic Ono bandinu frá því í fyrra, Between My Head & the Sky. Frábær plata, framsækin og tilraunakennd og þannig voru tónleikarnir í

Háskólabíói að stærstum hluta, svolítið hráir og lausir í sér og spilagleðin og tilþrif hljóðfæraleikaranna réðu ríkjum. Auk laga af nýju plötunni eins og The Sun Is Down, Waiting for the D Train og High Nobura tók Yoko meðal annars diskósmellinn Walking on Thin Ice og lagið Mind Train af plötunni Fly frá 1971.

Hljómsveitin var firna flott. Níu manns í heildina. Sean spilaði á bassa, gítar og píanó, en auk hans voru m.a. á sviðinu Harumi Hosomo (úr Yellow Magic Orchestra), Yuka Honda (úr Cibo Matto), Keigo Oyamada (Cornelius), Nels Cline gítarleikari Wilco og trompetleikarinn Michael Leonhart. Hörku lið. Yoko sjálf var eins og maður bjóst við. Söngurinn hennar var ekki alltaf hefðbundinn, en stunurnar, skerandi ópin og hvell hrópin pössuðu vel inn í tónlistina. Geri aðrir 77 ára betur.

Hápunktur tónleikanna kom í lokin þegar allir tónlistarmennirnir komu upp á svið til að syngja Give Peace a Chance og að auki nokkrir vel valdir gestir eins og Olivia Harrison (ekkja George), Alice Walker, Jón Gnarr („the hippest mayor on this planet" samkvæmt kynningu Sean) og sjálfur Ringo Starr. Salurinn tók kröftug­lega undir og Ringo var í stuði. Sannkallaður draumaendir. Að laginu loknu var 35 kerta afmælis­terta borin upp á svið, Sean blés og salurinn söng afmælissönginn bæði fyrir Sean og John. Ást og friður.

Niðurstaða: Mæðginin Sean og Yoko og þétt skipað Plastic Ono bandið buðu upp á hráa og tilraunakennda tónlistarveislu í Háskólabíó á laugardagskvöldið.