Af við­skiptum við eftir­lits­kerfi Mat­væla­stofnunar

Ég ætla að fara hérna yfir það á gagnrýninn hátt hvernig það er að eiga hross á höfuðborgarsvæðinu, bæði úti og inni. Sérstaklega mun ég taka til umfjöllunar eltingaleik Matvælastofnunar og furðulega framkomu starfsfólks stofnunarinnar við mig og aðra. Það hefur verið gert í nafni dýravelferðar sem svo hefur sýnt sig að vera fyrst og fremst til fjáröflunar. Þetta verður ekki tæmandi upptalning, frekar stiklað á stóru en af nógu er að taka. Frekar að það vefjist fyrir mér á hverju á að byrja.

Þetta er tímabil sem nær yfir nokkuð mörg ár. Það er ekki svo að þetta verði í réttri daga eða áraröð . Í fimm ár var ég með sautján hektara haglendi á leigu á fyrrum stór býlinu Blikastöðum. Það gefur auga leið að það dugar ekki mörgum hrossum yfir árið, en þarna var gott að hafa tryppi í uppeldi yfir veturinn því að þegar fór að sneyðast um haga þá var stutt að fara og þægilegt að gefa út. En þarna var illmögulegt að hafa hross að vetri til vegna sífelldra tilkynninga fjölda sérfræðinga sem áttu leið um Vesturlandsveginn til Mast um að þarna væru haldin hross við heldur bág kjör eins og það er orðað í skýrslunum. Það virðist vera svo að hver sem er geti sigað þessu eftirlitsfólki einsog óðum hundum hvert sem er á hvern sem er hvenær sem er.

Er verið að þjóna einhverju öðru en dýravelferð?

Þegar þetta á sér stað jafnvel með viku millibili þá er ekki hægt annað en álykta sem svo að þetta eftirlit þjóni einhverjum öðrum tilgangi en dýravelferð. Það er eftirtektarvert að myndir sem fylgja skýrslunum eru alltaf teknar í slagveðursrigningu þegar hrossin eru blaut og hnýpin. Þau hin sömu hross og sögð eru í sömu skýrslu að séu í ágætum holdum.

Mast lætur sitt fólk aldrei fara erindisleysu

Í upphafi var mér sagt af nágrönnum í hesthúsahverfinu að ég væri öruggur með að hafa Mast á bakinu næstu árin og það með að Mast léti sitt fólk aldrei fara erindisleysu, ef ekkert væri út á hrossin að setja þá væri leitað að einhverju öðru. Það er víst gert til þess að geta sent reikninga.

Ein frú á stórbýli í Kjósinni sagði mér að sífelldar ástæðulausar eftirlitsferðir væru trúlega vegna þess að það væri stutt að fara og þá væri hægt að senda reikninga. Það bendir margt til að það sé rétt.

Það að einstaklingar geri ráðningarsamning við Mast gerir þá ekki að sérfræðingum og aðra að fávitum sem beri að umgangast sem slíka. Ég ætla líka að geta þess þegar ég sótti nokkur folöld norður í land nokkuð snemma vegna óvenju mikilla snjóa. Eitt af þeim hafði verið undanvillt, sennilega í mánuð uppi í fjalli, það var orðið grindhorað eðlilega. Reglugerðin segir bla bla og þó enginn hafi á móti henni þá er ekki þar með sagt að það sé auðvelt eða sjálfsagt að fara eftir henni. Nema hvað, þessi folöld hirti ég þannig til að byrja með að ég gaf þeim að kvöldi eftir vinnu, nóg til að duga sólarhringinn en þau fóru lítið út en það hefur hingað til ekki drepið nokkurt folald.

Grípa átti glæpamenn glóðvolga en fóðrun og umhirða sögð í besta lagi

Þarna kom þá ágætt tækifæri fyrir nágrannakonu mína sem ekki var ýkjahrifin af mér sem nágranna að tilkynna það til Mast að þarna væru haldin folöld sem væri bara gefið öðru hvoru. Samkvæmt ábendingunni áttu folöldin að vera illa fóðruð, skítug og að lítið eftirlit væri haft með þeim.

Eftirlitsdýralæknarnir Hrund Lárusdóttir og Ragnhildur Ásta Jónsdóttir fóru í óvænta heimsókn sem virðist vera venjan þegar grípa á glæpamenn glóðvolga, en komu að húsinu læstu. Þá hringdi Ragnhildur heldur önug og kvartaði yfir því að húsið væri læst og fór fram á það að ég hleypti þeim inn. Ég sagðist geta það eftir komandi helgi. Sú heimsókn líður mér seint úr minni. Þær töluðu við mig eins og algjöran fávita sem aldrei hefði séð hross, Ragnhildur heldur verri, þegar dónaskapurinn gekk svo fram af mér að ég neitaði frekara viðtali, þá sagði Hrund: ,,Ég er ekki hissa.“

Hissa varð ég hinsvegar þegar skýrslan kom. Fóðrun var ekki ábótavant og umhirða að mestu í lagi og að ég virtist hafa áralanga reynslu af umhirðu og fóðrun hrossa þar með talið folalda. Þarna fékk „fíflið ég“ óvænt hrós.

Eltingaleikurinn var hafinn

Sumir telja að eltingaleikur Mast við mig hafi byrjað með þessu. Enn aðrir halda því fram að eltingaleikurinn hafi byrjað þegar Grétar Þór Bergsson sem kallar sig hestamann hringdi í mig seint að kvöldi til þess að fara fram á það að ég færi með heyrúllu til hrossanna, um nóttina af því það væri byrjað að snjóa. Ástæðan sú að þarna var svartur veturgamall foli sem honum fannst vera á sína ábyrgð þarna hjá mér. Nokkuð sem ég vissi ekki um. En forsaga veru hans hjá mér var sú að haustið áður sótti ég átta eða tíu folöld að Hnaukum í Álftafirði til Rúnars bónda þar, sem Grétar þessi hafði selt flest til Reykjavíkur nema þrjú folöld sem ég seldi. Ég fæ þetta svarta folald til baka af því hann var svo horaður, eins og reyndar öll folöldin, kaupandinn sagðist ekki nenna að koma honum í viðunandi hold. Ég hafði hann svo á húsi um veturinn. En merarnar sem stóðu í heyi voru vatnslausar og þar af leiðandi steingeldar. Ég benti Rúnari á þetta, því ekki hafði Grétar vit til þess. Ég tilkynnti þetta ekki enda hefði það ekkert bætt.

Grétar fór daginn eftir að jörð varð alhvít við annan mann í girðinguna hjá mér til að bjarga þeim svarta og fór með hann austur að Arnarstöðum í Flóa. Ég sleppti því að kæra hann fyrir innbrot og þjófnað sem ég hefði getað gert.

Áfram heldur eltingaleikurinn

Þann 10.04. 2013 fóru eftirlitsdýralæknarnir Pia, Gunni og Ragnhildur Ásta að landi Korpu við Vesturlandsveg (þar hef ég aldrei haft hross) til að kanna aðstæður hrossa á útigangi við að sýndist bágar aðstæður. Hrossin stæðu við hey en plast og net ekki fjarlægt og haginn nauðbitinn. (Hver þekkir til hrossa sem ekki geta rifið plast af rúllum). Við skoðun kom í ljós... bæði tryppi og fullvaxin hross. Nýleg heyrúlla sem þær töldu nokkuð góða og voru hrossin að éta úr rúllunni (takið eftir). Plast og net hafði ekki verið fjarlægt en skorið langsum eftir rúllunni til að skapa aðgengi (það er rétt ég sker alltaf 5 til 6 sporöskjulaga göt á plastið og það hefur gefist vel. Þá treðst ekkert niður. En net og bönd fjarlægi ég alltaf undantekningarlaust). Svo segir:

„Leifar af annarri rúllu lágu skammt frá þar sem plast og rúllunetadræsur lágu innan um afgangsheyið.“

Því er til að svara að mögulega hefur verið þarna plast af síðustu rúllu. Hitt er einfaldlega lygi að þarna hafi verið netadræsur og afgangshey.

Þær tala um töluvert moldarsvað þar sem heyið er gefið. Það er önnur lygi, þeim var alltaf gefið á malarbornum götugrunni sem gengið var frá þegar það átti að byrja að byggja þarna í góðærinu forðum daga.

Svo taka þessir snillingar eftir því að það er rennandi vatn í skurðum en taka ekki eftir því að það rennur lækur úr Úlfarsfellinu. Héldu þær að hrossum hafi alla tíð verið vatnað úr fötu, líka þegar elítan hjá Fáki var með þetta sama stykki?

Töluvert járnarusl sjá þær í haganum sem ,,gæti,“ verið slysagildrur, gamlar tunnur úr ræsi sem voru grafnar upp þegar götustubburinn var gerður og lágu lengi ofan á moldarruðningnum. Álíka hættulegt og gamalt rafmagnskefli sem legið hefur í mörg ár sundurtætt í hesta girðingu neðan vegar á góðu býli í uppsveitum Árnessýslu. En gaddavírsspotta sáu þær líka og það var verra. Það er mikið búið að leita að honum og ekki fundist. Við áþreifan virtust hrossin vera í reiðhestaholdum. Tvö hross á járnum að hluta.

Hefðu þær gert svo lítið úr sér að spyrja þá hefði verið hægt að segja þeim af hverju. Þær hafa ekki séð eða hafa máske ekki vit á hvað klaufarhófur er.

Gerðar eru athugasemdir og kröfur um bla, bla, og áfram halda þessir leikþættir.

Þrengsli og ókyrrð?

Í febrúar 2015 mætti valdsmannsleg Elín Bergsdóttir vegna tilkynningar um að í hesthúsinu hjá mér væru þrengsli og ókyrrð. Sennilega nágrannakonan sem tilkynnti, þá var ég búinn að breyta stíustærðum öðru megin til þess að þrengja að tveimur merum sem börðust alla daga og sjálfsagt nætur líka, en eigendur sem voru vinkonur vildu ekki skilja að. Þar með hættu þær að ná höggi hver á aðra en ég sem húshaldari bar ábyrgð á slysum á þeim. Þar með varð líka til þriggja hesta stía frekar þröng en ekki til vandræða sem var notuð þannig þann vetur.

Það rúmast ekki í reglugerðinni né hjá Elínu að svona vandamál geti komið upp. Hrossin í fínu standi tilkynnti hún mér í stöðluðu skýrslu formi viku seinna. Ennfremur að stíur væru góðar en of litlar samkvæmt reglugerð en munaði þó ekki miklu. Þetta yrði ekki svona næsta vetur. Mér vitanlega eru stíustærðir óbreyttar enn í dag.

Ennfremur var tilkynnt um að hrossin fengju lítið að vera úti. Síðan hefur gerðinu verið skipt svo nú getur nágrannakonan látið sín hross út án þess að annarra manna hross séu þar fyrir. Það var í þessari ferð sem hún byrjaði að athuga hvort það væri rennandi vatn í brynningarskálunum. Þegar ég sagði henni að svo merkilegt sem það væri þá væri rennandi vatn í öllum húsum í hverfinu, þá skammaðist hún sín og fór út.

Þetta er þó bara sýnishorn af afskiptum þessarar eftirlitsstofnunar, meira um það síðar.

Höfundur er rútubílstjóri. [email protected]