Frækilegt og fjörugt ferðalag um ævintýraskóga

Góð ævintýri eru aldrei of oft kveðin. Raunir Rauðhettu, harmur Hans og Grétu, og svo má ekki gleyma erfið­leikum grísanna þriggja, eru tímalaus ævintýri enda dæmisögur um mannlegan breyskleika og örlög. Barnasýningar hafa líka þann einstaka kost að koma til skila mikilvægum skilaboðum á skemmtilegan hátt. Rauðhetta er kjörið tækifæri til að upplifa þessar lexíur og hafa mjög gaman af.

Leikhópurinn Lotta hefur verið starfandi í rétt rúman áratug og brunað landið um kring til þess að færa barnaleikhúsið til landsbyggðarinnar. Hópurinn hefur nú það markmið að endursýna eldri sýningar sínar innanhúss og höfuðstöðvarnar í Tjarnarbíói.

Höfundur leikritsins er Snæbjörn Ragnarsson sem vefur saman þessum ólíku ævintýrum og hnýtir saman með tónlistinni. Eitt frægasta dæmið um þessa aðferð er söngleikurinn Into the Woods eftir Stephen Sondheim, sem er reyndar í algjörum sérflokki, en Snæbirni heppnast þó verkið ágætlega. Inn á milli laumar höfundur bröndurum fyrir fullorðna, sumir voru bráðfyndnir en aðrir fóru óþarflega yfir strikið. Söngtextana semur hann einnig í samvinnu auk þess að vera hluti af tónlistarteyminu. Textavinnan er virkilega fín en eins og áður með sýningar Lottu er tónlistin svolítið einsleit. Sömuleiðis hefði mátt tálga framvinduna aðeins betur og skerpa en yfirhöfuð er Rauðhetta bæði hnyttin og uppfull af stuði.

Leikhópurinn vinnur vel saman, allir sinna fjölbreyttum hlutverkum og flæði á milli atriða er nokkuð gott. Andrea Ösp leiðir sýninguna í hlutverki Rauðhettu af smitandi gleði. Þó er hún sérlega smellin í hlutverki vondu nornarinnar sem handsamar Hans og Grétu. Úlfurinn, leikinn af Árna, hefur verið uppfærður og hefur nú tæknina til að hjálpa sér við að veiða bráðina hvort sem það er dróni, svifbretti eða stultur á gormum. Gott er fyrir leikara í barnasýningum að smjatta á gómsætum hlutverkum þorpara og Árni kjamsar á bitanum. Sigsteinn leikur tvö hlutverk í Rauðhettu, annars vegar hinn takmarkaða Hans og hins vegar hinn fluggáfaða Grís. Þessi hlutverkaskipan er afar snjöll og gefur Sigsteini tækifæri til að spenna spaugvöðvana, tímasetningar hans eru líka frábærar.

Anna Bergljót nýtur sín best í fjörugu hlutverki Grétu, sem kallar sko ekki allt ömmu sína, en líður svolítið fyrir hlutverk sitt sem hinn íþróttaóði Grís sem er ekki sérstaklega vel skrifað. Stefán Benedikt fær það krefjandi hlutskipti að leika fremur litlausan veiðimann, þó er það ansi sniðug lausn að bræða hlutverkið saman við föður Hans og Grétu. Í heildina ferst honum verkið vel úr hendi en hann virðist hafa meira gaman af ýkjum svefnglaða Gríssins.

Ágústa Skúladóttir er gífurlega reyndur leikstjóri og Rauðhetta nýtur góðs af hennar áherslum. Ekkert er verið að flækja hlutina óþarflega heldur er boðskapurinn undirstrikaður og lausnirnar eru einfaldar. Leikmyndin er hönnunarverk Andreu Aspar, Sigsteins og Ágústu en hún er einkar vel heppnuð að þessu sinni. Skógurinn er lipurlega smíðaður og nostrað er við ýmis smáatriði, hús nornarinnar er listasmíð.

Leikgleði leikhópsins fleytir honum ansi langt á vegferð sinni. Áhorfendur voru vel með á nótunum og ansi sniðugt að leyfa þeim allra yngstu að hitta persónurnar áður en ævintýraferðin hefst. Leikhúsið getur verið ansi yfirþyrmandi fyrir litlar manneskjur með fjörugt ímyndunarafl. Rauðhetta er merki um framför og mikinn metnað Lottu, allir ættu að hafa gaman af.

Niðurstaða: Besta sýning Lottu til þessa.