Það þarf ekki að vera vandræðalegt að roðna

Og þótt það að roðna geti gerst á öllum stundum, er hópur fólks sem upplifir þessi augnablik sem algeng vandræðaaugnablik í vinnunni umfram aðra staði.

Dæmigerðar stundir þar sem við roðnum geta til dæmis verið þegar að við erum að:

Tala við yfirmanninn

Tala við einhvern sem okkur finnst mjög myndarleg/ur

Tala við samstarfsfélaga sem við þekkjum ekki vel

Tala innan um aðra eða fyrir framan hóp af fólki

Þegar einhver hrósar okkur.

Stundum roðnum við meira að segja utan vinnu en þó vinnutengt. Til dæmis ef við rekumst óvænt á einhvern úr vinnunni úti í búð.

Sumir roðna líka oftar en aðrir. Til dæmis fólk með félagskvíða eða félagsfælni, sem svo sannarlega getur verið til staðar þótt við séum búin að vinna lengi á sama stað.

Eða fólk sem er mjög feimið.

En hér eru nokkur góð ráð sem geta hjálpað.

1. Láttu eins og ekkert sé (reyndu ekki fela roðann)

Að reyna að fela roðann hefur oftast þveröfug áhrif því þá einfaldlega drögum við athyglinni að roðanum sem þýðir að fólk sem var jafnvel ekki að átta sig á því að við erum byrjuð að roðna, fattar það.

Þess vegna er ágætt að reyna ekki að fela roðann með því að setja til dæmis hendurnar yfir andlitið, láta hárið viljandi hylja hluta andlitsins, vera alltaf í rúllukraga til þess að fela roða í hálsi, líta undan eða fara að muldra eitthvað óskiljanlegt.

Lykilatriðið felst í því að láta eins og ekkert sé. Sem jú, getur verið erfitt ef okkur finnst við vera orðin eldrauð í framan en hér er gott að muna að það er líklegra að fólk taki ekki eftir roðanum eða hreinlega gleymi honum á augabragði ef við látum eins og ekkert sé.

2. Ekki draga þig í hlé

Þótt okkur finnist öllum frekar vandræðalegt að roðna er mikilvægt að við séum ekki að draga okkur í hlé vegna þess að við erum hrædd um að roðna.

Gott dæmi er þátttaka á fundum. Sumir eiga það til að sleppa því að taka þátt með umræðum eða spurningum af ótta við að roðna.

En bíðum nú við....

Ef við þegjum af ótta við kinnroða er erfiðara fyrir samstarfsfólk og vinnustaðinn að kynnast því hversu megnug við erum og vittu til: Fólki finnst örugglega meira spennandi að heyra hvað þér finnst eða hvað þú hefur fram að færa, heldur en nokkurn tíma það að velta fyrir sér hvort þú sért að roðna eða ekki.

Fyrir utan það: Ef þú þorir, getur vel verið að þú hvetjir aðra í sömu sporum til að þora oftar sjálf. Er það ekki jákvæð tilhugsun?

3. Hættu ímynduðum hugsanalestri

Margir skammast sín fyrir að roðna og ímynda sér að fólk dæmi okkur fyrir það eitt að roðna á vissum augnablikum. 

Hið rétta er: Fólk dæmir okkur ekki fyrir að roðna!

Hættu því ímynduðum hugsanalestri og hættum að sannfæra okkur um að fólk finnist þetta eða hitt um okkur vegna þess að við roðnum stundum. 

Hið rétta er að það að roðna eru ósjálfráð viðbrögð líkamans og þótt við roðnum mis oft eða mikið, er kinnroði hreinlega mannlegt og eðlilegt fyrirbæri.

Er roðinn kannski bara kurteisi?

Svo eðlilegt er að roðna að um kinnroða hafa meira að segja verið skrifaðar bækur. Ein þeirra heitir Blushing and Social Emotions eftir sálfræðinginn Ray Crozier.

Vísindavefurinn vitnar í bók Crozier í útskýringum sínum á roða og þar segir meðal annars:

„Hann (Crozier) heldur því fram að kinnroði vegna blygðunar eða feimni, sé eins konar þögul líkamstjáning. Með roðanum erum við að biðjast afsökunar án þess að segja nokkuð. Ef við móðgum einhvern á mannamóti en sjáum svo eftir því og skömmumst okkar þá er kinnroðinn tákn um eftirsjána. Roðinn er merki um það að við viljum ekki vera ruddar.

Crozier telur að roði í kinnum sé merki um svonefnda tilfinningagreind fólks og hæfileikann til að setja sig í spor annarra. 

Það er þess vegna fullkomlega eðlilegt að roðna stundum innan um annað fólk og ekkert að því. 

Ef eitthvað er, þá er það einfaldlega eðlilegt merki um kurteisi.“