Tómas fjallar um Vatnsfjarðarvirkjun og fórnarkostnaðinn sem hlýst af henni í skoðanagrein sem hann birti á Vísi í morgun.
Þar segir hann að undanfarið hafi möguleg 20-30 MW virkjun í Vatnsfirði verið töluvert í umræðunni, ekki síst að frumkvæði Orkubús Vestfjarða sem „telja hana nánast leysa orkuvanda Vestfjarða“.
Ýmsir framámenn hafi tekið undir áformin en án þess að ræða fórnarkostnaðinn, friðuðum náttúruperlum svæðisins. Máli sínu til stuðnings lætur Tómas myndir af fossum og öðrum perlum svæðisins fylgja með.
Aðrar lausnir en virkjun gullkúa
Tómas segist sýna óþolinmæði Vestfirðinga, sem telja sig afskipta hvað varðar orkuöryggi, skilning í greininni. Lausnin sé þó ekki að fórna friðuðum náttúruperlum heldur bæta dreifikerfi rafmagns vestur og leggja áherslu á smærri virkjanir.
Þá nefnir hann að síðustu öld og fram á þessa hafi staðið til að virkja fossinn Dynjanda, eina helstu gullkú Vestfjarða og helsta viðkomustað ferðamanna þar.
Vatnsfjörður sé sömuleiðis dýrmæt náttúruperla með einstökum fossum og náttúru sem beri að láta í friði. Það hafi ekki verið að ástæðulausu að staðirnir tveir voru friðlýstir á sínum tíma.
Orkubú Vestfjarða farið fram úr sér
Tómas segir Orkubú Vestfjarða hafa sent virkjanatillögu sína til orkumála- og umhverfisráðherra. Það verði að teljast undarlegt útspil, enda sé það hlutverk rammaáætlunar að fara með verndar- og orkunýtingaráætlun.
Núna sé verið að ræða í rammaáætlun möguleika á virkjun Kjálkafjarðarár í næsta firði austan við Vatnsfjörð, og nýta þá vötn á sunnanverðu Glámuhálendinu.
Orkubú Vestfjarða hafi þannig farið fram úr sér með tillögu um virkjun í Vatnsfirði. Eðlilegt hefði verið að bíða niðurstöðu næsta áfanga rammaáætlunar.
Þá segir Tómas það vera undarlegt hvað ljómsyndir af mikilfenglegum fossum og gljúfrum Vatnsdalsár. Hann veltir því fyrir sér hvort það sé tilviljun eða sami skollaleikur og með fossana sem stóð til að slátra við Hvalárvirkjun.
Birtar séu fábrotnar myndir af umhverfinu, gjarnan í dumbungi og staðsetning stöðvarhússins í miðju friðlandsins sé þannig réttlætt.
Þá segir hann að í skýrslu um virkjunina sé sagt að rask á umhverfinu yrði lítið og vísað til þess að uppistöðulón yrðu lítt sjáanleg uppi á stórgrýttri heiði.
Þar sé ekkert minnst á fossana sem myndu hverfa „og eru tvímælalaust helstu gimsteinar friðlandsins.“
Sögulegur og dýrmætur staður
Í greininni rifjar Tómas upp merkilega sögu Vatnsfjarðar þegar Hrafna-Flóki nam þar land og Vestfirðingar héldu rúmlega tíu þúsund manna útihátíð árið 1974 til að fagna 1100 ára afmæli Íslandsbyggðar.
Það sé þó ekki bara vegna sögulegrar tengingar sem Vatnsfjörður var gerður að friðlandi árið 1975 segir Tómas.
Í honum sé sérlega mikil gróðursæld og fallegur birkiskógur, einn sá stærsti á Vestfjörðum, og styður við ríkulegt fuglalíf.
„Vatnsdalsvatn setur síðan skemmtilegan svip á dalinn líkt og vatnsmikil Vatnsdalsáin sem hlykkjast eftir dalnum innanverðum. Í henni er bæði lax og bleikja og innst í dalnum eru tugir af stórkostlegum fossum, hver öðrum fallegri. Að þessari fossaveislu er auðvelt að komast gangandi og upplifa fegurðina,“ segir Tómas.
„Vatnsfjörður er því með réttu friðland, samtals 22.000 hektarar að stærð, og átti nýlega að verða hluti af þjóðgarði á sunnanverðum Vestfjörðum, en þau áform voru því miður blásin af, ekki síst vegna þrýstings frá Orkuveitu Vestfjarða og bæjarstjórnar Ísafjarðar,“ segir einnig.
