Ríkisstjórn sem situr áfram fyrir sig, ekki þig Þórður Snær Júlíusson skrifar 12. október 2024 13:32 Til núverandi stjórnarsamstarfs var stofnað á grundvelli pólitískrar inneignar Katrínar Jakobsdóttur, þáverandi formanns Vinstri grænna. Um það efast sennilega enginn sem leyfir sér að horfa á stöðu mála af sanngirni og raunsæi. Allar kannanir sem gerðar voru fyrir og eftir kosningarnar 2017 sýndu að um og yfir helmingur svarenda vildu hana sem forsætisráðherra og hún var óumdeilanlega vinsælasti stjórnmálamaður þjóðarinnar á þessum árum. Í aðdraganda kosninganna 2021 var staðan sú sama, Katrín naut langmest stuðnings til að leiða ríkisstjórnina jafnvel þótt fylgi flokks hennar hefði dalað umtalsvert. Í könnun íslensku kosningarannsóknarinnar kom meira að segja fram að fleiri kjósendur Sjálfstæðisflokksins vildu Katrínu í stól forsætisráðherra en Bjarna Benediktsson, formann flokksins sem þeir studdu. Þegar þær kosningar fóru fram var staðan hér á landi þannig að vextir voru nálægt því lægsta sem þeir höfðu nokkru sinni verið og verðbólga skapleg. Loforðaflaumur úr ranni ráðamanna snerist meðal annars um að það ástand væri komið til að vera, þótt þeir hefðu vitaskuld átt að vita betur. Staðan þá litaðist af því að kveikt hafði verið á öllum vélum á faraldurstímum til að örva hagkerfið og viðhalda venjuleikanum, með tilheyrandi halla á ríkisrekstrinum. Augljóst var að það kæmi verðbólgu-bakreikningur vegna þeirra aðgerða og að hann myndi leiða af sér vaxtahækkanir. Ábyrg efnahagsstjórn á þeim tíma hefði verið að gera allt til að halda aftur af þeirri þróun. Hana fengum við ekki. Í staðinn sátum við uppi með verðbólgu sem fór mest í tveggja stafa tölu í fyrsta sinn frá hrunárunum, hélst yfir níu prósent í um ár og stýrivexti sem hafa nú verið yfir níu prósent í um 14 mánuði. Pólitísk inneign sem kláraðist Yfirlýst markmið sitjandi ríkisstjórnar, þegar hún tók við haustið 2017, var að ná stöðugleika til lengri tíma eftir mikinn pólitískan óróa sem birtist meðal annars í því að ríkisstjórn hafði ekki setið með meirihluta á þingi út heilt kjörtímabil í áratug. Í stjórnarsáttmála hennar sagði enn fremur að ríkisstjórnin myndi beita „sér fyrir því að efla traust á stjórnmálum og stjórnsýslu“. Til að undirstrika upphafssetningu þessarar greinar þá holdgerfast þessi markmið í Katrínu. Hún náði þeim árangri um fimm ára skeið, sem var einstakur á meðal forsætisráðherra eftir bankahrun, að fleiri landsmenn treystu henni en vantreystu. Á því varð breyting í desember 2023 þegar mælingar fóru að sýna að fleiri vantreystu Katrínu en treystu. Þá sýna mælingar frá því snemma á þessu ári að traust til Alþingis er nú minna en það mældist eftir að ríkisstjórn Katrínar tók fyrst við völdum fyrir tæpum sjö árum síðan. Það hafði því ekki tekist að efla traustið á stjórnmálum né stjórnsýslu. Fyrir því eru margháttaðar aðstæður en þær sem blasa helst við á þessu kjörtímabili snúa annars vegar að sölunni á hlut Íslandsbanka vorið 2022 og hins vegar að því að ráðherrar hafa ítrekað orðið uppvísir af því að brjóta gegn lögum eða góðum stjórnarháttum án þess að það hafi haft aðrar afleiðingar en þær að þeir hafi fært sig til um stóla við ríkisstjórnarborðið. Vantrú á getu ríkisstjórnarinnar til að takast á við krefjandi efnahagsaðstæður og kerfisbundin veiking velferðarkerfa undir hennar stjórn hafa svo ýtt undir þá óánægju. Pólitísk inneign Katrínar Jakobsdóttur, límið í ríkisstjórnarsamstarfinu, kláraðist. Staðan var orðin þannig í apríl síðastliðnum að sameiginlegt fylgi stjórnarflokkanna þriggja: Sjálfstæðisflokks, Framsóknarflokks og Vinstri grænna, mældist rétt yfir 31 prósent og einungis þriðjungur þjóðarinnar studdi stjórnina. Það var minni stuðningur en þær þrjár stjórnir sem setið höfðu frá 2009 mældust með rétt áður en þær kolféllu í kosningum. Við þær aðstæður yfirgaf Katrín Jakobsdóttir ríkisstjórnina til að fara í forsetaframboð, sem hún reyndar tapaði. Flestir greinendur eru sammála að sá ósigur hafi fyrst og síðast verið afleiðing af óánægju með ríkisstjórnina sem Katrín bjó til og leiddi árum saman, frekar en áfellisdómur yfir þeim áherslum sem hún vildi vera með í forgrunni sem forseti. Sá óvinsælasti verður sá valdamesti Þrátt fyrir að límið í ríkisstjórninni væri horfið var ákveðið að halda áfram. Eftir linsoðnar viðræður var boðað til blaðamannafundar í afkima Hörpu þar sem tilkynnt var um nýja ríkisstjórn undir forsæti Bjarna Benediktssonar, manns sem næstum þrír af hverjum fjórum landsmönnum bera lítið traust til. Hún ætlaði að einbeita sér að útlendingamálum, orkumálum og efnahagsmálum út kjörtímabilið. Mennirnir þrír sem tóku þátt í þeirri kynningu töluðu reyndar um þessi mál líkt og þeir væru ekki þátttakendur í sama samtali. Hver túlkaði vegferðina með sínu hentugleikanefi. Með þessari ákvörðun varð óvinsælasti stjórnmálamaður Íslandssögunnar forsætisráðherra í annað sinn. Í fyrra skiptið entist hann í 323 daga. Áfram skyldi haldið með ríkisstjórn sem hafði þó þegar mistekist að leysa öll stóru ágreiningsmál sín á milli, og um leið stóru úrlausnarefni samfélagsins. Leiðin til þess var að ýta þeim einfaldlega til hliðar. Henni hefur ekki tekist að finna leið út úr heimatilbúnum húsnæðisvanda, mistekist að mæta hratt versnandi stöðu heimila, ekki getað tekist á við þær gríðarlegu samfélagsbreytingar sem fylgja stórfelldri aukningu innflytjenda í leit að vinnu eða vernd og ekki getað leyst sífellt versnandi samgönguvandamál. Þá eru áratugalangar deilur um hæfileg auðlindagjöld fyrir nýtingu náttúruauðlinda – eitt stærsta svöðusárið í íslensku samfélagi – enn langt frá því að verða leiddar í jörð og augljósar gloppur í skattkerfinu sem nýtast fyrst og síðast fjármagnseigendum eru enn galopnar. Ekki hefur tekist að tryggja að það sé nægjanlegt framboð af raforku til heimila og lítilla fyrirtækja í landi sem er með mesta framleiðslu á grænni orku á hvern íbúa í heimi. Hnignandi staða helstu velferðarkerfa sem eiga að vera undirstaða lífsgæða í landinu, og forsenda vaxtar, hefur svo sennilega ekki farið fram hjá neinum sem þarf að treysta á þau. Fyrir sig, ekki þig Þetta hefur skilað því að við sitjum uppi með ríkisstjórn sem í besta falli 20 til 25 prósent þjóðarinnar gæti hugsað sér að kjósa. Ríkisstjórn sem nýtur minni stuðnings en nokkur önnur ríkisstjórn í sögunni hefur notið. Ríkisstjórn sem nú liggur fyrir – eftir landsfund Vinstri grænna fyrr í mánuðinum – að mun ekki einu sinni geta leitt til lykta þessi þrjú mál sem tekin voru út fyrir sviga og gerð að mænunni í áframhaldandi lífi hennar í vor vegna þess að Vinstri græn eru á móti þeim áherslum sem ráðherrar efnahagsmála, orkumála og útlendingamála vilja ná fram. Því er réttmætt að spyrja: fyrir hvern er haldið áfram? Og réttmætt að svara: fyrir fólkið við ríkisstjórnarborðið, flokkanna þeirra, þingmennina sem horfa fram á að detta af þingi og þurfa að finna sér aðra vinnu og aðstoðarmannaherinn sem er í sömu stöðu. Hún situr svo að ríkisstjórnarflokkarnir, sem voru þrír stærstu flokkar landsins eftir síðustu kosningar en mælast nú saman með minna fylgi en Samfylkingin, geti fengið samtals 324 milljónir króna ríkisstyrk inn á bankareikninga sína í janúarlok sem nýtast þeim vel í kosningunum sem óumflýjanlega eru framundan. Hún situr svo óvinsælasti stjórnmálamaður Íslandssögunnar þurfi ekki að bæta eigið met yfir skammlífustu ríkisstjórn sömu sögu og svo hann þurfi ekki að verða fyrsti formaður Sjálfstæðisflokksins frá upphafi til að hafa frumkvæði að því að slíta ríkisstjórn. Ríkisstjórnin situr áfram vegna þess að hún vonast eftir góðu veðri þegar verðbólgan lækkar enn frekar og vonast um leið eftir því að almenningur muni bara gleyma að hann hafi þurft að vera með hæstu vexti í Evrópu árum saman, ef frá eru talin Tyrkland og lönd í stríði, til að ná þeim árangri. Hún situr og vonast eftir því að tíminn leiði af sér að fólk gleymi öllu fúskinu og allri sérhyglinni sem hefur verið skilgreinandi fyrir störf sitjandi ríkisstjórnar. Ríkisstjórnin situr hins vegar ekki áfram fyrir fólkið í landinu. Það er löngu búið að gefast upp á henni. Það vill fá að kjósa fólk og flokka sem eru ekki að velta vandanum á undan sér heldur eru tilbúin að leysa hann, með almannahag að leiðarljósi. Fólk og flokka sem leggja ekki alla áherslu á að viðhalda kerfum sem eru löngu úr sér gengin en gagnast sumum, og láta alla hina glíma við afleiðingar þess. Það er kominn tími til að kjósa. Um það eru næstum allir sammála nema tólf manns í ríkisstjórn og fylgitunglin þeirra. Höfundur er fyrrverandi ritstjóri, er skráður í Samfylkinguna og stefnir að því að verða stjórnmálamaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórður Snær Júlíusson Ríkisstjórn Bjarna Benediktssonar Alþingi Samfylkingin Mest lesið Lukka Sjálfstæðisflokksins Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun Hlíðarendi – hverfið mitt Freyr Snorrason Skoðun Má skera börn? Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Jens er rétti maðurinn í brúna! Anton Berg Sævarsson Skoðun Hver er betri sem formaður Sjálfstæðisflokksins? Þórir Garðarsson Skoðun Reykurinn sást löngu fyrir brunann! Davíð Bergmann Skoðun Stuðningur fyrir börn í vanda getur verið lífsbjörg Stefán Guðbrandsson Skoðun Strandveiðar – nýliðun hægri vinstri Steindór Ingi Kjellberg Skoðun Angist og krabbamein Auður E. Jóhannsdóttir Skoðun Löggjafinn brýtur á skólabörnum (grein 1) Valdís Ingibjörg Jónsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Alþjóðaflugvöllurinn á Akureyri: Hvar er Icelandair? Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Tollflokkun rifins osts: Rangfærslur og staðreyndir Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Framtíð löggæslu fínpússuð í tilraunastofunni Gaza Kristján Þór Sigurðsson skrifar Skoðun Wybory/Election/Kosningar Mateusz Gabríel K. Róbertsson skrifar Skoðun Hver er betri sem formaður Sjálfstæðisflokksins? Þórir Garðarsson skrifar Skoðun Hlíðarendi – hverfið mitt Freyr Snorrason skrifar Skoðun Rétturinn til að hafa réttindi Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Chamberlain eða Churchill leiðin? Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Magnús Karl sem næsta rektor Háskóla Íslands Sólveig Ásta Sigurðardóttir,Stefanía Benónísdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðisyfirvöld með í samtali um hugvíkkandi meðferðir Sara María Júlíudóttir skrifar Skoðun Flug er almenningsssamgöngur Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Barátta fyrir mannréttindum aldrei verið mikilvægari Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Löggjafinn brýtur á skólabörnum (grein 1) Valdís Ingibjörg Jónsdóttir skrifar Skoðun Strandveiðar – nýliðun hægri vinstri Steindór Ingi Kjellberg skrifar Skoðun Reykurinn sást löngu fyrir brunann! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Angist og krabbamein Auður E. Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Jens er rétti maðurinn í brúna! Anton Berg Sævarsson skrifar Skoðun Stuðningur fyrir börn í vanda getur verið lífsbjörg Stefán Guðbrandsson skrifar Skoðun Lukka Sjálfstæðisflokksins Inga María Hlíðar Thorsteinson skrifar Skoðun Silja Bára, öruggur og faglegur leiðtogi fyrir Háskóla Íslands Margrét Gíslínudóttir skrifar Skoðun Má skera börn? Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Aðför að menntakerfinu Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Er íslenska þjóðin að eldast? Þorsteinn Þorsteinsson skrifar Skoðun Áslaug Arna er framtíðin og sóknarfærið er ungt fólk Sybil Gréta Kristinsdóttir skrifar Skoðun Silja Bára, öruggur og faglegur leiðtogi fyrir Háskóla Íslands Margrét Gíslínudóttir skrifar Skoðun Hvert fer kílómetragjaldið mitt? Jokka G Birnudóttir, #2459 skrifar Skoðun Opið bréf til Nannýjar Örnu Guðmundsdóttir fulltrúa í stjórn Sambands íslenskra sveitarfélaga Jóhanna Ása Einarsdóttir,Gerður Einarsdóttir,Helga Björk Jóhannsdóttir,Margrét Skúladóttir,Bjarney Ingibjörg Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Eyðileggjandi umræða Guðný Pálsdóttir,Súsanna Margrét Gestsdóttir skrifar Skoðun Lýðræðið sigrar Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Innleiðing fjárhagskerfa skilar í 70% tilfella ekki tilætluðum árangri Stefán Ingi Arnarson skrifar Sjá meira
Til núverandi stjórnarsamstarfs var stofnað á grundvelli pólitískrar inneignar Katrínar Jakobsdóttur, þáverandi formanns Vinstri grænna. Um það efast sennilega enginn sem leyfir sér að horfa á stöðu mála af sanngirni og raunsæi. Allar kannanir sem gerðar voru fyrir og eftir kosningarnar 2017 sýndu að um og yfir helmingur svarenda vildu hana sem forsætisráðherra og hún var óumdeilanlega vinsælasti stjórnmálamaður þjóðarinnar á þessum árum. Í aðdraganda kosninganna 2021 var staðan sú sama, Katrín naut langmest stuðnings til að leiða ríkisstjórnina jafnvel þótt fylgi flokks hennar hefði dalað umtalsvert. Í könnun íslensku kosningarannsóknarinnar kom meira að segja fram að fleiri kjósendur Sjálfstæðisflokksins vildu Katrínu í stól forsætisráðherra en Bjarna Benediktsson, formann flokksins sem þeir studdu. Þegar þær kosningar fóru fram var staðan hér á landi þannig að vextir voru nálægt því lægsta sem þeir höfðu nokkru sinni verið og verðbólga skapleg. Loforðaflaumur úr ranni ráðamanna snerist meðal annars um að það ástand væri komið til að vera, þótt þeir hefðu vitaskuld átt að vita betur. Staðan þá litaðist af því að kveikt hafði verið á öllum vélum á faraldurstímum til að örva hagkerfið og viðhalda venjuleikanum, með tilheyrandi halla á ríkisrekstrinum. Augljóst var að það kæmi verðbólgu-bakreikningur vegna þeirra aðgerða og að hann myndi leiða af sér vaxtahækkanir. Ábyrg efnahagsstjórn á þeim tíma hefði verið að gera allt til að halda aftur af þeirri þróun. Hana fengum við ekki. Í staðinn sátum við uppi með verðbólgu sem fór mest í tveggja stafa tölu í fyrsta sinn frá hrunárunum, hélst yfir níu prósent í um ár og stýrivexti sem hafa nú verið yfir níu prósent í um 14 mánuði. Pólitísk inneign sem kláraðist Yfirlýst markmið sitjandi ríkisstjórnar, þegar hún tók við haustið 2017, var að ná stöðugleika til lengri tíma eftir mikinn pólitískan óróa sem birtist meðal annars í því að ríkisstjórn hafði ekki setið með meirihluta á þingi út heilt kjörtímabil í áratug. Í stjórnarsáttmála hennar sagði enn fremur að ríkisstjórnin myndi beita „sér fyrir því að efla traust á stjórnmálum og stjórnsýslu“. Til að undirstrika upphafssetningu þessarar greinar þá holdgerfast þessi markmið í Katrínu. Hún náði þeim árangri um fimm ára skeið, sem var einstakur á meðal forsætisráðherra eftir bankahrun, að fleiri landsmenn treystu henni en vantreystu. Á því varð breyting í desember 2023 þegar mælingar fóru að sýna að fleiri vantreystu Katrínu en treystu. Þá sýna mælingar frá því snemma á þessu ári að traust til Alþingis er nú minna en það mældist eftir að ríkisstjórn Katrínar tók fyrst við völdum fyrir tæpum sjö árum síðan. Það hafði því ekki tekist að efla traustið á stjórnmálum né stjórnsýslu. Fyrir því eru margháttaðar aðstæður en þær sem blasa helst við á þessu kjörtímabili snúa annars vegar að sölunni á hlut Íslandsbanka vorið 2022 og hins vegar að því að ráðherrar hafa ítrekað orðið uppvísir af því að brjóta gegn lögum eða góðum stjórnarháttum án þess að það hafi haft aðrar afleiðingar en þær að þeir hafi fært sig til um stóla við ríkisstjórnarborðið. Vantrú á getu ríkisstjórnarinnar til að takast á við krefjandi efnahagsaðstæður og kerfisbundin veiking velferðarkerfa undir hennar stjórn hafa svo ýtt undir þá óánægju. Pólitísk inneign Katrínar Jakobsdóttur, límið í ríkisstjórnarsamstarfinu, kláraðist. Staðan var orðin þannig í apríl síðastliðnum að sameiginlegt fylgi stjórnarflokkanna þriggja: Sjálfstæðisflokks, Framsóknarflokks og Vinstri grænna, mældist rétt yfir 31 prósent og einungis þriðjungur þjóðarinnar studdi stjórnina. Það var minni stuðningur en þær þrjár stjórnir sem setið höfðu frá 2009 mældust með rétt áður en þær kolféllu í kosningum. Við þær aðstæður yfirgaf Katrín Jakobsdóttir ríkisstjórnina til að fara í forsetaframboð, sem hún reyndar tapaði. Flestir greinendur eru sammála að sá ósigur hafi fyrst og síðast verið afleiðing af óánægju með ríkisstjórnina sem Katrín bjó til og leiddi árum saman, frekar en áfellisdómur yfir þeim áherslum sem hún vildi vera með í forgrunni sem forseti. Sá óvinsælasti verður sá valdamesti Þrátt fyrir að límið í ríkisstjórninni væri horfið var ákveðið að halda áfram. Eftir linsoðnar viðræður var boðað til blaðamannafundar í afkima Hörpu þar sem tilkynnt var um nýja ríkisstjórn undir forsæti Bjarna Benediktssonar, manns sem næstum þrír af hverjum fjórum landsmönnum bera lítið traust til. Hún ætlaði að einbeita sér að útlendingamálum, orkumálum og efnahagsmálum út kjörtímabilið. Mennirnir þrír sem tóku þátt í þeirri kynningu töluðu reyndar um þessi mál líkt og þeir væru ekki þátttakendur í sama samtali. Hver túlkaði vegferðina með sínu hentugleikanefi. Með þessari ákvörðun varð óvinsælasti stjórnmálamaður Íslandssögunnar forsætisráðherra í annað sinn. Í fyrra skiptið entist hann í 323 daga. Áfram skyldi haldið með ríkisstjórn sem hafði þó þegar mistekist að leysa öll stóru ágreiningsmál sín á milli, og um leið stóru úrlausnarefni samfélagsins. Leiðin til þess var að ýta þeim einfaldlega til hliðar. Henni hefur ekki tekist að finna leið út úr heimatilbúnum húsnæðisvanda, mistekist að mæta hratt versnandi stöðu heimila, ekki getað tekist á við þær gríðarlegu samfélagsbreytingar sem fylgja stórfelldri aukningu innflytjenda í leit að vinnu eða vernd og ekki getað leyst sífellt versnandi samgönguvandamál. Þá eru áratugalangar deilur um hæfileg auðlindagjöld fyrir nýtingu náttúruauðlinda – eitt stærsta svöðusárið í íslensku samfélagi – enn langt frá því að verða leiddar í jörð og augljósar gloppur í skattkerfinu sem nýtast fyrst og síðast fjármagnseigendum eru enn galopnar. Ekki hefur tekist að tryggja að það sé nægjanlegt framboð af raforku til heimila og lítilla fyrirtækja í landi sem er með mesta framleiðslu á grænni orku á hvern íbúa í heimi. Hnignandi staða helstu velferðarkerfa sem eiga að vera undirstaða lífsgæða í landinu, og forsenda vaxtar, hefur svo sennilega ekki farið fram hjá neinum sem þarf að treysta á þau. Fyrir sig, ekki þig Þetta hefur skilað því að við sitjum uppi með ríkisstjórn sem í besta falli 20 til 25 prósent þjóðarinnar gæti hugsað sér að kjósa. Ríkisstjórn sem nýtur minni stuðnings en nokkur önnur ríkisstjórn í sögunni hefur notið. Ríkisstjórn sem nú liggur fyrir – eftir landsfund Vinstri grænna fyrr í mánuðinum – að mun ekki einu sinni geta leitt til lykta þessi þrjú mál sem tekin voru út fyrir sviga og gerð að mænunni í áframhaldandi lífi hennar í vor vegna þess að Vinstri græn eru á móti þeim áherslum sem ráðherrar efnahagsmála, orkumála og útlendingamála vilja ná fram. Því er réttmætt að spyrja: fyrir hvern er haldið áfram? Og réttmætt að svara: fyrir fólkið við ríkisstjórnarborðið, flokkanna þeirra, þingmennina sem horfa fram á að detta af þingi og þurfa að finna sér aðra vinnu og aðstoðarmannaherinn sem er í sömu stöðu. Hún situr svo að ríkisstjórnarflokkarnir, sem voru þrír stærstu flokkar landsins eftir síðustu kosningar en mælast nú saman með minna fylgi en Samfylkingin, geti fengið samtals 324 milljónir króna ríkisstyrk inn á bankareikninga sína í janúarlok sem nýtast þeim vel í kosningunum sem óumflýjanlega eru framundan. Hún situr svo óvinsælasti stjórnmálamaður Íslandssögunnar þurfi ekki að bæta eigið met yfir skammlífustu ríkisstjórn sömu sögu og svo hann þurfi ekki að verða fyrsti formaður Sjálfstæðisflokksins frá upphafi til að hafa frumkvæði að því að slíta ríkisstjórn. Ríkisstjórnin situr áfram vegna þess að hún vonast eftir góðu veðri þegar verðbólgan lækkar enn frekar og vonast um leið eftir því að almenningur muni bara gleyma að hann hafi þurft að vera með hæstu vexti í Evrópu árum saman, ef frá eru talin Tyrkland og lönd í stríði, til að ná þeim árangri. Hún situr og vonast eftir því að tíminn leiði af sér að fólk gleymi öllu fúskinu og allri sérhyglinni sem hefur verið skilgreinandi fyrir störf sitjandi ríkisstjórnar. Ríkisstjórnin situr hins vegar ekki áfram fyrir fólkið í landinu. Það er löngu búið að gefast upp á henni. Það vill fá að kjósa fólk og flokka sem eru ekki að velta vandanum á undan sér heldur eru tilbúin að leysa hann, með almannahag að leiðarljósi. Fólk og flokka sem leggja ekki alla áherslu á að viðhalda kerfum sem eru löngu úr sér gengin en gagnast sumum, og láta alla hina glíma við afleiðingar þess. Það er kominn tími til að kjósa. Um það eru næstum allir sammála nema tólf manns í ríkisstjórn og fylgitunglin þeirra. Höfundur er fyrrverandi ritstjóri, er skráður í Samfylkinguna og stefnir að því að verða stjórnmálamaður.
Skoðun Magnús Karl sem næsta rektor Háskóla Íslands Sólveig Ásta Sigurðardóttir,Stefanía Benónísdóttir skrifar
Skoðun Heilbrigðisyfirvöld með í samtali um hugvíkkandi meðferðir Sara María Júlíudóttir skrifar
Skoðun Barátta fyrir mannréttindum aldrei verið mikilvægari Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Silja Bára, öruggur og faglegur leiðtogi fyrir Háskóla Íslands Margrét Gíslínudóttir skrifar
Skoðun Silja Bára, öruggur og faglegur leiðtogi fyrir Háskóla Íslands Margrét Gíslínudóttir skrifar
Skoðun Opið bréf til Nannýjar Örnu Guðmundsdóttir fulltrúa í stjórn Sambands íslenskra sveitarfélaga Jóhanna Ása Einarsdóttir,Gerður Einarsdóttir,Helga Björk Jóhannsdóttir,Margrét Skúladóttir,Bjarney Ingibjörg Gunnlaugsdóttir skrifar
Skoðun Innleiðing fjárhagskerfa skilar í 70% tilfella ekki tilætluðum árangri Stefán Ingi Arnarson skrifar